Einvígi að hætti Eastwood

Eftir langa barátta málamiðlanna og sjálfsblekkinga var komið að því... að ala yngsta fjölskyldumeðiminn upp. Já fyrirmyndarhjónin höfðu lent í hinn í algengu gryfju "yngsta-barn-syndrómsins"  þar sem litli prinsinn hafði trónað í hásæti sínu stoltur og glaður og eina stjórnunartækið: grátur gnístra tanna - þ.e ef hann fékk ekki sínum vilja fram!!! Þar sem börn eru nú yfirleitt klókari en þau sem eldri eru (sérstaklega ef um er að ræða foreldrana) og þar sem þetta tiltekna eintak var einstaklega skýr og klókur strákur   þá var svo orðið í pottinn búið að árið 2007 áttuðu heimilismeðlimirnir sig á því að þennan yfirgang þyrfti að stoppa áður en lenti í óefni.

Bækur, ritgerðir og kenningar voru dregnar fram í dagsljósið - og húsmóðurinni hryllti við þeim setningum sem birtust henni: "látið barnið gráta - ekki gefast upp - það eruð þið sem ráðið" setningar sem í dagsbirtu virtust vekja bjartsýni og dug og fyrst og fremst blása hjónakornunum eld í brjóst, en um miðjar nætur var eins og orðin snerust gegn þeim og að lokum fundu þau fyrir hatri í garð sjálfsumglaðra fræðinga og berserwissara (sem örugglega höfðu aldrei átt börn sjálfir - allavegna ekki þurft að standa vaktina 24/7).

En ákveðin í að bíta á jaxlinn var hafist handa við að koma, þessum annars yndislega einstaklingi, í skilning um hversu mikilvægt það væri að sofa í sínu eigin rúmi - og geta farið að sofa sjálfur án þessa að mamma og pabbi syngi og bíi, stjúki og sussi.

Dagur 1,2 og 3 , samkæmt öllum kokkabókum, var erfiðasti tíminn.... eftir það væri þetta "barnaleikur" og litli unginn myndi sofa vært og sofna sjálfur á kvöldin; s.s. allir áttu að græða á þeim hræðilega gráttíma sem fyrir vændum var...

Dagar og nætur liðu sem eilífð og það var eins og við manninn mælt! á þriðja degi var gráturinn ekki eins sár - og þeim fannst eins og litla barnið þeirra hefði tekið út þroska skilnings og þolinmæðis á aðeins örfáum dögum. Kvöldin urðu lengri -og ekki laust við að hjónin urðu feimin við hvort annað - að geta loksins talað saman í ró og næði undir takföstum andardrætti grísanna þriggja. Næturnar voru að vísu ennþá barátta - hann vissi það - litli prinsinn, að það var landspilda sem ætti ekki að gefa eftir svo auðveldlega - á nóttunni voru andstæðingar hans veikari fyrir og mun meiri hætta á að þeim fipaðist eftir aðeins tveggja tíma nætursvefn.....

...hann lagði á ráðin..... og komst að því að hann þyrfti mikla orku til að há einvígi nætursins. Þannig að klukkan átta fór hann að hátta ásamt hinum krökkunum (sem honum fannst vera allt of undirgefin gamla fólkinu .....hahahahahhaahh þau höfðu greinilega ekki reynt bragðið hans) og svaf vært á sínu græna, enda vissi hann að þau gömlu myndu ekki nota þann tíma til að safna orku sjálf. Um miðnætti fann hann í gegnum svefninn hvernig íbúðin færðist í ró - taldi upp á tíu og einvígið var hafið.......

...í nótt myndi hann vinna

með saknaðarkveðju til svefnsins
Tóta

Athugasemdir

[Guðmundur Gunnarsson, 27.1.2007 kl. 12:51]

Þá fyrst höfum við raunverulega ást þegar við þráum hvort annað og gefumst hvort öðru. Þegar sjálfsvitundin myndast og við eignumst hvort annað. Sjáum nýja möguleika á að skapa og byggja heiminn og skilja veruleikann. Hið dularfulla við ástina er að hún er, ekki hvernig hún er. Hylur heimskupör þess sem elskaður er. Ástin er lítill ofdekraður drengur sem á kannski eftir að verða forsætisráðherra eða jafnvel biskup allt eftri því í hvaða deild hann lendir að loknu stúdentsprófi.

Spáðu í mig - þá mun ég spá í þig - afi

[Guðmundur Gunnarsson, 27.1.2007 kl. 13:04]

Þá fyrst höfum við raunverulega ást þegar við þráum hvort annað og gefumst hvort öðru. Þegar sjálfsvitundin myndast og við eignumst hvort annað með vitneskju um hvort annað. Sjáum nýja möguleika á að skapa og byggja heiminn og skilja veruleikann. Hið dularfulla við ástina er hvernig hún er, svo blind og hylur öll heimskupör þess sem elskaður er. Ástin er lítill ofdekraður drengur, sem kannski á eftir að verða forsætisráðherra eða jafnvel biskup.

Afi