Memórís

Ég er ennþá að flytja! Þetta hljóta að fara að verða lengstu flutningar sögunnar: ef ég er ekki að flytja búslóð á milli landa, pakka í kassa, teipa saman kassa, raða - flokka - henda fötum, henda - flokka - raða skóm um skó frá skóm til skóatralalallalallaaaa (já, hvaðan koma allir þessir skór?)....þá er ég að pakka upp úr öllum þessum kössum og fatapokum, raða og flokka flokka raða raða flokka FOKK hvað þetta er leiðinlegt - svo ekki sé minnst á alla millibils flutningana og pakkningarnar við að koma 5 manna fjölskyldu í; útilegu, í sumarbústað í heimsóknir og í sund og í íííííííííííí ok smá yfirbrennsla - en ég verð að segja að þetta er ekki skemmtilegt :)

Flutningarnir frá Danmörku er hausverkur sem fer minna fyrir núna, í staðinn hefur tekið við hinn gríðarlegi verkur við að safna saman öllu okkar hafurtaski sem var skilið munaðarlaust eftir út um víðan völl þegar við fluttum til Danaveldisins..... það er ótrúlegt hvernig verðmætamatið hefur snobbast upp á 6 árum - allt það sem bara varð að geyma ÞÁ, hefur miskunarlaust fengið að fljúga í sorpu eða í góða hirðinn  - og það er af nógu að taka - skór og föt og föt og skór, já, jafnvel leiðinlegar bækur hafa fengið að fara (og ég sem hendi ALDREI bókum) en það er eins og maður orki ekki að huga að öllu þessu dóti - hvað þá að finna því verðskuldað heimili

En minningarnar (memórís tral la lallaaa (sungið a la söngleikurinn Cats) þær streyma á móti manni þegar tekið er upp úr öllum þessum kössum. Ég man eftir hverri einustu bók sem ég tek upp, strýk yfir litlu börnin mín sem ég hef haft nagandi samviskubit yfir að hafa skilið eftir á rykföllnum háaloftum. Ég man hvað ég hreifst við að lesa Hundrað ára Einsemd og gat ekki beðið eftir að lesa hana aftur og aftur, ég man eftir hughrifunum þegar ég komst að því að öll skilningarvitin geta verið virk við að lesa teksta - þegar Ilmurinn kom manni til að þefa af viðbjóðnunm í sjálfri sögunni ég man og ég man.... og ég man EKKI - var löngu búin að gleyma að  ég hélt dagbækur í tonnatali, allt sem ég hafði samviskusamlega skráð í litlar stílabækur sem líta það sakleysislega út að þær voru næstum komnar á kaf í svartan ruslapoka - sökum lítillætis síns.

Það er skrýtið að setjast niður og rifja upp minningarnar, ég fletti feimin í gegnum dagbækurnar og það er ekki laust við að mér finnist ég vera að kíkja inn í líf einhverrar annarar manneskju - það er ekki alltaf sem maður er jafn opinskár við sjálfan sig og þegar maður skrifar skilaboð sem enginn annar á að fá að sjá.......ég gleymi mér í  hugmyndum um framtíðina, sögum af kærasta(um), vandamálum (sem virðast smávægileg í dag en voru SVO stór;) sorgum, gleði og öllu öðru sem heilinn var fyrir löngu búinn að flokka - raða og geyma.....

geyma, ég bít á jaxlinn og þrjóskast við að flokka draslið áfram, veg og met og bý til lítil tímahylki - og gæli við þá hugmynd að seinna meir muni ég fara í gegnum draslið á ný, raða - flokka og geyma og gleyma mér í djúpi minninganna....

p.s það væri gaman að fá að heyra í ykkur þarna úti ( ég veit hver þið eruð múhahahahahhhahahhaha) búum til fleiri memórís

Á 1. sætið stefni ég :)

Ó, já - húsmóðurraunirnar halda áfram...... það er næstum ekkert eins fullnægjandi og að setjast niður með fyrsta kaffibolla dagsins (svona um kaffitímaleytið) ennþá með hárið lufsulegt og ennþá í heimilisjogging -gallanum - já vinir og vandamenn, ég hef staðið mig að því síðastliðnu vikur að koma mér upp heimasetti!!! Þetta er alls ekki eins flott eins og að eiga heimabíó - þvert á móti þá er þetta eitt af því fáu sem ég hafði alltaf svarið að gera ekki. Hérna áður gat ég alveg eins tekið upp á því að skella mér í sætt pils og setja upp á mér andlitið , þrátt fyrir að ég vissi að það væri enginn nema ég og jú, heimilisfólkið sem myndi bera dýrðina augum.....í dag er hins vegar annað upp á teninginn.... ég er s.s búin að koma mér upp heimadressi - hómí átfitti sem nánast hoppar á mig þegar ég kem inn úr dyrunum ´

- (hérna vantar ef til vill smá lýsingu á dressinu sem samanstendur af) :

útjaskaðar ljósgráar joggingbuxur (áttu að vera J-Lo buxur einhvern tíma í brjálæðis bjartsýni) sem ná rétt niður á hálfa kálfa og sýna þar af leiðandi ALLTAF mína yndisfögru (og kafloðnu) húsmóðurleggi, einhver þægilegur bómullarbolur - helst ljós á lit svo hægt sé að sjá hversu margir hafa notað mig fyrir eldhúsþurrku yfir daginn og já ekki má gleyma að vera berfætt......alltaf berfætt, einfaldlega bara af því að ég orka ekki að reyna að finna samstæða sokka á mig....beru tærnar skarta síðan eldrauðu naglalakki sem að sjálfsögðu er löngu fallið á tíma. Allt þetta mætti nú kannski umbera með ágætis andliti en þar sem að verulega hefur dregið úr kröfum á þannig fylgihlut þá hefur meikuppið farið úr því að vera nánast alltaf á, í það að vera aldrei á  - sem þýðir að ef á að gera sér dagamun þá er ótrúlegur munur að sjá augun maskeruð.....

Ég hef mikið verið að pæla í því hvernig og hvenær ég fór að lenda í hinni vinsælu gryfju þægindanna, að verða ein af húsmæðrunum - að vera ein af þeim sem undirstrikar þá almennu hugsun að VIÐ húsmæður séum ekkert nema sjúskaðar eldhúsþurrkur....ég get auðvitað talið upp margar afsakanir: ég á 3 börn ég á mann sem er mikið að heimann, ég er búin að búa í ferðatösku síðustu mánuði - við erum að flytja blablablablalba ...... en þegar allt er tekið til umhugsunar þá er það ég sjálf sem hef skipað mér í 5. sætið í fjölskyldunni okkar!! Þrátt fyrir að það sé erfitt að viðurkenna galla sína þá held ég að sú fórnfýsi sem við mæður viljum sýna sé mjög oft áskapað sjálfskaparvíti... hver segir t.d að börnin okkar geti ekki klætt sig sjálf og matað eftir 4 ára aldur - hver segir að þau hafi áhuga á að láta klæða sig og mata? Er það ekki mitt að drífa mig út fyrir hússins dyr og að líta út eins og ég vil að aðrir sjái mig?

ég hef verið mikið í naflaskoðunum upp á síðkastið - og hef komist að ýmsu í þeim málum - en þegar allt er á botninn hvolft þá er enginn nema ég sjálf sem ákveð í hvaða sæti maður á að vera - lífið er ekkert nema forgangsröðun og í minni forgangsröðun eiga allir að keppast um að vera í 1. sæti

p.s ég vona að allir geti andað léttar núna þar sem að hómídressinu hefur verið pakkað niður (lengst niður) í tösku og verður aðeins tekið upp aftur ef mikil þörf verður á .....

stelpur verum sætar - fyrir okkur sjálfar og engan annan!!!!!

Ég er geimvera í Reykjavík

Jæja !!Þá er loksins komið að því - við erum flutt frá Danmörkinni. Það er sagt að konur hafi þann frábæra eiginleika að gleyma fæðingu barnanna sinna og að þannig muni mannkynininu halda áfram að fjölga - ég er ekki frá því að þetta eigi við um svo margt annað ; ég er t.d næstum strax búin að gleyma hvað það er leiðinlegt að pakka og flytja, ég var líka algjörlega búin að gleyma pappírsvinnunni sem fylgir því að flytja á milli landa (ef ég hefði munað það þá hefði ég aldrei farið úr Danmörkinni góðu) en þetta eru allt praktískir hlutir sem auðvelt er að redda með tíma og mikilli þolinmæði..... hitt er annað mál með GATIÐ..... það eru margir sem kvarta yfir því að þeir lendi á milli kerfa við að flytja í annað land (fæðingarorlof, atvinnuleysisbætur osv.frv) það er auðvitað bölvað vesen en það er annað GAT sem ég er að tala um hérna - GATIÐ sem hefur myndast á milli vina og kunningja og já, jafnvel ættingja hérna heima....

ég er lent í GATINU  - í barnaskap mínum var það fyrst í fyrradag sem ég fattaði að ég væri lent hérna, ég stóð með tannburstan lafandi úr munnvikinu þegar ég var aðspurð "hvað á svo að gera í dag??" ég hafði ekki hugmynd, búin að nota alla síðustu viku til að hitta þá "gömlu góðu" aðeins til að uppgötva að auðvitað hefur tíminn ekki staðið kyrr hérna á meðan við bjuggum úti í Danmörkinni góðu allir komnir með börn og bú, vini og vandamenn og nánast ekki pláss fyrir e-a utanaðkomandi hálfdani sem kunna varla að bjarga sér í stórborginni Reykjavík - oh, jæja sei sei - þá er bara að efla tengslin við vinina í DAnmörkinni góðu; FJÖLSKYLDUNA þar sem hefur reynst manni eins og klettur á þessum síðustu og verstu.....en það er bara svo undarlegt - svona eins og með mafíuna - um leið og við sögðum skilið við Danmörkina góðu var eins og við höfðum rofið mikilvægan eið við dösnku vinina: við fórum, yfirgáfum allt og já, þá erum við kannski ekki þess verð að vera að púkka upp á lengur .

Ég var í brúðkaupi um helgina og var spurð að því hvað við vorum að gera "þarna úti" - ég verð alltaf jafn hissa og leið yfir því þegar ég get dregið saman eins og 6 ára tímabil úr ævi minni, saman í eina setningu: "O, bara að læra og búa til börn" . Þarna kom það, allt það sem á undan hafði gengið allur sá þroski og lærdómur sem við höfðum náð í "þarna úti" fölnaði og varð að hversdagslegri klisju..... ég stóð um stund með kaffibollan og konfektið bráðnað í lúkunni minni - ég var einmana og leið eins og að GATIÐ væri við það að gleypa mig......

ég er leið hérna á Íslandinu - ég sakna samt ekki neins frá Danmörkinni góðu  - það er ekki ein matartegund, veðurfar eða stemning eða götuhorn sem ég bara VERÐ að sjá einu sinni enn..... en ég sakna bara lífsins í Danmörku, vinananna og fjölskyldulífsins okkar, en kannski er þetta bara partur af prógramminu (ef ég leyfi mér að sletta smá) kannski er núna bara tími til að einblína á fjölskylduna litlu og leyfa vináttuböndum að fjarlægjast og verða að góðum minningum - kannski er það þetta sem allir eiga við að námsárin séu bestu ár ævinnar -  kannski upplifa allir þetta GAT hvort sem um er að ræða landflutninga eða ekki ......kannski - en GATIÐ er hérna enn og það er við það að kæfa mig......

p.s þetta var s.s þunglyndisblogg vikunnar  - ekki örvænta, Pollýanna er ekki dauð hún er bara hundfúl og batteríslaus

 

 

 

 

Mæður ! Fleygið brjóstarhöldurunum

Það er árið 2006 - ekki satt!! Stundum er ég ekki alveg viss um að það sé raunin. Það virðist nefnilega vera ótrúleg vanafesta ríkjandi í sambandi við hlutverkaskipan kynjanna. Ekki misskilja mig, það er að sjálfsögðu margt sem hefur breyst úti á vinnumarkaðnum - svo má alltaf rökræða það út í hið endalausa...... en stundum er eins og tíminn hafi staðið kyrr. Tökum sem dæmi - matarboð- ég veit ekki hversu oft ég hef staðið okkur "kellur" að því að sitja umkringdar börnum og leikföngum, sitjandi á gólfinu að reyna að tala saman á meðan karlarnir eru í ró og næði að "marinera" eða bara einfaldlega að ræða heimsmálin yfir nokkrum köldum. "Biddu mömmu að hjálpa þér" er oftast viðkvæðið...eða "hvar eru allir krakkarni? leiktu við þá...."(og hvar eru krakkarnir - jú á gólfinu hjá mömmunum)

Grill syntrómið góða verður seint tekið af köllunum okkar - það er nefnilega alveg óskaplega mikilvægt að kjötinu sé snúið með réttu millibili og barbekjúsósu slett á hæfilega oft-krakkarnir eiga ekki að taka þátt í þessum prósess enda er grillið heitt og bókstaflega stórhættulegt börnum og jafnvel konum líka ;) Á meðan standa konurnar í eldhúsinu og búa til meðlætið með grillfengnum góða, sjá um krakkana og slá á þeirra hungruðu putta og vaska upp föt og diska sem færa á kjötið upp á (mér dettur oft í huga hvort barátta kynjanna myndi ekki einfaldast ef við yrðum bara að grænmetisætum- ekkert ket að bítast yfir)

En það er  að sjálfsögðu ljúft hvað stéttarbaráttan hefur gert fyrir okkur konur - og þá mæður sérstaklega .... nú geta kallarnir tekið sér fæðingarorlof næstum til jafns á við kellurnar og verið heima og passað grislingana á meðan konurnar vinna fyrir ketinu. Ég sé alltaf fleiri og fleiri kalla arka um með barnavagna hérna í Frederiksberg og þeir kunna sko að hafa það huggulegt - þeir spásséra og kíkja í búðarglugga og sitja svona flestir á kaffihúsum og lesa í góðri bók.....ég man ekki hvenær ég leit síðast í bók (held að síðasta lestrarefni hafi verið tímaritsgrein um hvernig ég átti að líta sem best út fyrir kallinn minn þrátt fyrir appelsínuhúð og slit á maga ;) en nóg um það feðurnir virðast allavegna kunna betur á það að vera í orlofi heldur en við konurnar sem sjáumst hendast um að ná í eldri börnin í skóla og leikskóla og ná í búð fyrir lokun, með úfið hárið og æluna á öxlinni.

nú er þetta blogg að verða annsi þungt og það var alls ekki ætlunin, mér finnst bara skrýtið að þrátt fyrir að við konur séum hannaðar til að bera börn og fæða og annast þau- svona allavegna fyrstu mánuðina- að þar með sé aðaláhugamál okkar að þrífa og þvo þvotta og jafnvel að vinna störf sem snúa að barnauppeldi - en þetta er hugsun dagsins og er svo sem ekkert ný hugsun í einu af mínum heilahólfum - en ég ákvað að koma henni frá mér svona í tilefni dagsins....

elsku mamma og allar aðrar mæður:

TIL HAMINGJU MEÐ DAGINN og LIFI BARÁTTAN!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Erum við kannski öll klikkuð?

Það er búið að vera einstaklega heilsusamlegt og hressandi fyrir sálina upp á síðkastið að fara út að labba með barnavagninn, sumarið er að skríða fram hérna í Frederiksberg og það er gaman að sjá framan í fólk - svona til tilbreytingar- engin treflaandlit lengur.  Og allir eru glaðir, meira að segja leigubílstjórarnir gefa manni séns til að komast yfir götuna, og gamla fólkið gefur sér tíma til að leyfa litlu kjölturökkunum sínum að nusa af umhverfinu ( það hefur annars verið frekar skondið að horfa á gamla fólkið arka áfram í vetur haldandi á tuskuhundunum sínum í slabbi og roki ). En allt þetta og svo magt fleira var ég að hugsa um þegar ég labbaði úti í góða veðrinu í gær, og þá gerðist svolítið merkilegt !! ég veit ekki hvort fólk datt á sínum tíma ofaní þættina um hana Ally Mcbeal?? ég er allavegna sek um að hafa horft á nokkra þætti með henni, en ef þið eruð samsek þá munið þið eftir lögunum sem hún átti í vandræðum með - lög sem aðeins hún heyrði og enginn annar - svona lög eftir því í hvernig stemningu hún var í..... allavegna ég var að labba og njóta veðurblíðunnar og allt var e-ð svo fallegt og gott og þá......kom lagið og ég SÖNG hátt og snjallt, svona bara inn í mér til að byrja með og svo aðeins hærra þar sem að það voru nú ekki margir á ferli og áður en ég vissi af  þá var ég farin að syngja nokkuð hátt. Þegar ég var að ljúka við hæsta tóninn (frekar laglegt þó ég segi sjálf frá - var með lokuð augun til að fíla þetta betur) og einmitt að hugsa hversu sálarhreinsandi þetta væri - ranka ég við mér við að ókunnugt andlit er alveg klesst upp að mér - þetta var eldri maður með flöskubotnagleraugu og hvítt og mikið skegg - og hann söng líka hástöfum .... hann söng bara ekki lagið mitt (hann virtist hafa verið fastur í sama stefinu nokkuð lengi þessi)

og þar sem ég rölti heim með hjartað í buksunum - því að mér brá alveg óskaplega við þessa innrás í lagið mitt - velti ég því fyrir mér hvort að maðurinn hafi verið að gera grín að mér, eða hvort hann hafi bara verið einn af þessum klikkuðu köllum sem labba um og syngja hástöfum.... og þá varð ég að viðurkenna fyrir sjálfri mér, eins og Ally vinkona þurfti að gera á sínum tíma , að ég er líklega bara jafn klikkuð og allir aðrir ;)

Dagurinn sem vorið kom

Það er rétt!!! Dagurinn í dag var sá fyrsti í mjööööög langan tíma sem ég gat stigið út úr rúminu EKKI íklædd ullarsokkum og inniskóm. Þetta er yndislegt. Vorið er loksins komið. Fuglasöngur og birta flæða yfir blómvöndinn minn sem ég hef komið fyrir út í gluggakistu og húsið ilmar af matarlykt síðan í gær. Jamm það er gott að vera til. Þetta er að sjálfsögðu aðeins augnabliks hughrif hjá mér því að áður en ég veit er fuglasöngurinn rofinn með öskri og látum hjá krökkunum og tími til kominn að henda í vél.... en það er samt komið vor, maður finnur það á óróleikanum í krökkunum - þau bíða eins og æstir kálfar að fá að hoppa út um tún - verkefni dagsin: fara út og viðra börnin !!!

Það er gott að eiga mörg heilahólf

Það er ótrúlegt hvað margir hlutir geta verið að væflast fyrir manni, ég get t.d hugsað um að þurrka af og taka baðherbergið í gegn í nokkrar vikur áður en ég læt af því verða.... (ojjojjj -já ég veit, frekar óhuggulegt ef ekki óhugnalegt) en svo loksins þegar maður hefur tekið sig saman í andlitinu þá er þetta að sjálfsögðu ekki mikið mál - og ekkert rosalega tímafrekt heldur -það er bara sjálf hugsunin sem fyllir út í öll skúmaskot heilans þar til að lokum er ekki mikið pláss eftir. Og þarna kem ég einmitt að aðalástæðu þess að ég er fyrst núna að byrja að blogga;annars vegar finnst mér vera kominn tími til að taka þátt í þessu skemmtilega vefdagbókarfyrirbæri (hef bara þurft nokkur ár til að starta síðu sem þessari - s.s sama sagan og með rykið og tiltektina og allt það) en hins vegar þá hefur mér aldrei fyrr fundist ég þurfa að tappa eins mikið af yfirfullum harðadisknum eins og nú - þegar þreytt húsmóðirin (ég) er byrjuð að vaka fram eftir nóttu (eftir enn eina brjóstagjöfina) bara til þess að koma reiðu á heilahólfin sín - þá er tími til kominn að finna e-ð gott flokkunarkerfi þ.e bloggsíðu sem þessa. Þannig að kæru vinir og vandamenn - hér með byrja ég blogg síðuna mína sem ég hef svo einfaldlega kosið að kalla HUGSANIR HÚSMÓÐURINNAR, einfaldlega  þar sem að ég er jú, húsmóðir og hef ekki lengur pláss fyrir allar hugsanir mínar - þrátt fyrir öll mín leyndu heilahólf.